ABW, Kancelarie Prezydenta (w okrojonym składzie…) i Premiera oraz redakcja Gazety Polskiej wspólnie wystosowały do nas list, prosząc, byśmy już nigdy nie wymieniali strojów. To scenariusz dość kosmiczny, ale wcale możliwy. Pięć lat temu inauguracja nowych trykotów na pięciolecie klubu, zainspirowanych kolorystycznie przez okazyjnie kupione nasze \"najpierwsze\" koszulki z czasów raczkującego kapitalizmu, wypadła w czasie żałoby narodowej po śmierci papieża Jana Pawła II. Nasz najnowszy zestaw sportowego haute couture w moją nieobecność spowodowaną świadkowaniem na ślubie przyjaciela odebrał z fabryki Tomek Szewczyczak. Odbierał ów zestaw w sobotę rano, by zdążyć przywieźć owe stroje na zaplanowaną tego dnia pierwsza kolejkę ligowej siermięgi, co by odpowiednio uczcić tym razem już 10. rocznicę naszego istnienia. Nie doczekaliśmy się meczu w tym dniu, gdyż zachodzi prawdopodobieństwo graniczące z pewnością, że Tomek zachachmęcił paczkę ze strojami w chwili, gdy w podsmoleńskim lesie pikował w dół prezydencki Tupolew. Był 10 kwietnia 2010 roku i kraj wpadł w spiralę emocji różnych, których wyciszyć nie sposób.
Stroje być może udałoby się nam odebrać wcześniej, gdyby nie przypadek pewnego Sprzedawcy Roku. Piszę to bez sarkazmu, jako że prowadzone przeze mnie pertraktacje a propos zarówno kroju strojów, ich kolorystyki czy ceny przebiegały nadzwyczaj sprawnie i profesjonalnie do czasu, gdy… przestały. Sprzedawca, z którym byłem na telefonie prawie codziennie, po ostatecznej rundzie negocjacji zamówienie przyjął i złożył do krawców z adnotacją, iż za tydzień będą gotowe do odbioru. Tydzień później, miast strojów, dostałem telefon od jego przełożonego, który zakłopotany wyjaśnił mi był, że tuż po przedstawieniu naszego zamówienia rzeczonym fabrycznym krawcom, rzeczony sprzedawca… wpadł w cug. Podobno przez tydzień nie było z nim kontaktu i firma była zmuszona dotrzeć do obsługiwanych przez niego klientów, jak i wysłać swego pracownika na leczenie. Przyjęliśmy to ze zrozumieniem, przekazując na ucho przełożonego życzenia udanej bitwy z nałogiem poparte zdjęciem zbiorowym naszej ekipy w naznaczonych historią, przemożnie czerwono-biało-czarnych strojach.
Nasz 21. sezon w lidze, która ostatecznie podzieliła się na rozgrywki na nawierzchni sztucznej i naturalnej, przebiegł pomyślnie, jako że zakończyliśmy zmagania wiosenne na miejscu trzecim ligi pierwszej (tak, tak) naturalnej, na koniec przytulając zgrabny puchar (tym razem przygarnął go po ojcowsku Grzybo I Starszy) i obwieszając się jedyną męską biżuterią - medalem, czyli zwisem męskim brązowym. Piszący te słowa Adrian, po strzeleniu jednej z sześciu GC-bramek w meczu z… Siódemką, zakończył swój udział w tworzeniu historii tego sezonu. Tydzień później wyjechałem wraz z kumplem w dwumiesięczną podróż w dół Afryki na trasie Kair-Kapsztad, by upamiętnić niedawną śmierć wspólnego przyjaciela. Ślady GC można teraz znaleźć także i na Czarnym Lądzie, z czego jeden na stoku najwyższego tamtejszego szczytu - Kilimandżaro.